Nikšić je na prostorima bivše SFRJ bio poznat kao rasadnik džudo talenata, koji su osvajali i najsjajnija odličja na značajnim takmičenjima (svjetskim, evropskim, mediteranskim, balkanskim i državnim prvenstvima). Prvi koji je postigao velike rezultate, kojima se može pohvaliti mali broj džudista sa prostora bivše države, zbog kojih je ušao među legende ovog sporta, je Momir – Mošo Lučić.
Momir – Mošo Lučić
Nikšić je na prostorima bivše SFRJ bio poznat kao rasadnik džudo talenata, koji su osvajali i najsjajnija odličja na značajnim takmičenjima (svjetskim, evropskim, mediteranskim, balkanskim i državnim prvenstvima). Prvi koji je postigao velike rezultate, kojima se može pohvaliti mali broj džudista sa prostora bivše države, zbog kojih je ušao među legende ovog sporta, je Momir – Mošo Lučić.
Iako je svu svoju uspješnu sportsku karijeru ostvario kao takmičar Džudo Kluba “Slavija”- Novi Sad, on je uvijek ponosno isticao da je prije svega Nikšićanin i Rastovčanin. Rođen je 1949. godine u Goransko – Plužine. Osnovnu i Srednju školu je završio u Nikšiću. Odlaskom na studije u Novi Sad 1969. godine, u dvadestoj godini života, poželio je da se bavi nekim sportom. Po mnogima kasno za vrhunske rezultate. Po Moši ne. Njegovom gorštačkom mentalitetu za borbu i stasitoj pojavi, odgovarao je neki iz porodice borilačkih sportova. Sticajem okolnosti, baš u to vrijeme Džudo Klub “Student” izborio je prvoligaški status, i za kompletiranje ekipe mu je nedostajao borac u teškoj kategoriji. Izbor je pao na Mošovog druga Buda Zarubicu, gorostasa sa Žabljaka. Budo je prihvatio poziv uz insistiranje da se angažuje i Mošo. Tako je Lučić ušao u svijet džudoa i postao simbolom ovog sporta jer je shvatio već na prvim treninzima da mu u potpunosti pripada. Poslije samo pola godine treniranja osvojio i prvu medalju na prvenstvu Vojvodine za seniore. Na tom prvom nastupu ”zapeo je za oko” Svetozaru Draži Mihailoviću, treneru Džudo klub “Slavija”. Znao je da je Draža utemeljivač džudo sporta u Crnoj Gori i jedan od najpoznatijih trenera Jugoslavije. Kako su se poklopile ambicije Slavije i Lučića, on ubrzo prelazi u ovaj mnogo organizovaniji klub. Slavija je tada imala veoma kvalitetnu ekipu, u samom jugoslovenskom vrhu, sastavljenu od iskusnih takmičara ( Čihi, Maleš, Konstantinidis, R. Lučić…) i supertalentovanih mladih Slavka Obadova i Pavla Bajčetića. Već na prvim treninzima želio je da sparinguje upravo Obadovu i Bajčetiću. Sjeća se da je na tim sparinzima vodio računa isključivo o odbrani, kako ne bi dozvolio da ga oni “bacaju“ kao druge takmičare. U tome je uglavnom uspijevao. To mu je bio motiv da jos više i intezivnije trenira i da se tehnički usavršava. Sparingovanje sa Obadovom i Bajčetićem mu ju je mnogo koristilo, kao i njima, što će se ubrzo odraziti na rezultatske uspjehe. Osim na treningu, druženje sa njima je preraslo i u privatnom životu, sve do današnjih dana, pa ubrzo postaju nerazdvojni trio, koji će Klub, osvajanjem tri ekipne titule prvaka Jugoslavije kao i više Nacionalnih kupova, dovesti na sami vrh jugoslovenskog džudoa. Kao standardni reprezentativci, predvođeni takođe Mihailovićem kao selektorom, dali su veliki doprinos da Jugoslavija osvoji prvu medalju (bronzanu) na Ekipnom prvenstvu Evrope, održanom u Lionu-Francuska 1975. godine. Sa studentskom repezentacijom Jugoslavije osvojio je srebrnu medalju na Ekipnom prvenstvu svijeta 1974.godine u Briselu. Samo posle godinu ipo dana od početka treniranja osvojio je prvu seniorsku medalju (bronzanu) na Prvenstvu Jugoslavije 1971.godine održanom u Novom Sadu, kao i 1 mjesto na Prvenstvu Vojvodine. Kasnije će na prvenstvima Jugoslavije za seniore osvojiti ukupno 13 medalja (7 zlatnih, 1 srebrnu i 5 bronzanih). Biti prvak Jugoslavije u tim vremenima imalo je veliku težinu, obzirom na kvalitet takmičara. U njegovoj kategoriji su nastupali takvi majstori kao Goran Žuvela, Radomir Kovačević, Pavle Bajčetić, Ranko Miranović, Rajko Kušić, Dragan Kusmuk,Srećo Petrić…. Prvu dvojicu, pored Dragomira Bečanovića i Slavka Obadova, smatra najtrofejnijim, samim tim i najboljim džudistima Jugoslavije svih vremena. Pored navedenih uspjeha osvojio je 3 zlatne i 1 srebranu medalju na pojedinačnim i ekipnim seniorskim prvenstvima Balkana. Veliki uspjeh ostvario je na Mediteranskim igrama 1975.godine u Alžiru gdje je osvojio 3 mjesto i bronzanu medalju. Osvajač je više medalja na najznačajnim međunarodnim takmičenjima. Kao najuspješniju izdvaja 1976. godinu. Tada je na prvenstvu Jugoslavije u Mariboru postao dvostruki prvak ( u svojoj kategoriji + 93.kg, kao i u apsolutnoj konkurenciji). U apsolutnoj konkurenciji pobijedio je u polufinalu Gorana Žuvelu, a u finalnom meču Ranka Miranovića. Pobjeda nad Žuvelom mu je ostala posebno u sjećanju, jer se radi o evropskom prvaku. Stručna komisija ga je tada jednoglasno proglasila za najboljeg takmičara prvenstva. Još veći uspjeh u ovoj godini je ostvario na seniorskom prvenstvu Evrope održanom u Kijevu, gdje je osvojio 3. mesto i bronzanu medalju, i tako postao prvi džudista iz Vojvodine kome je uspjelo da se okiti evropskom seniorskom medaljom. Ostvarenim rezultatima ispunio je normu za nastup na Olimpijskim igrama u Montrealu. Sa najvećim ambicijama se pripremao za najznačajniji nastup u sportskoj karijeri svakog sportiste, riješen da upravo na Olimpijadi pruži svoj maksimum. Međutim, zbog trške povrede vratnog pršljenja na predolimpijskom turniru u Milanu, nije mogao nastupati na Olimpijadi, a sportsku karijeru je morao završiti mnogo ranije nego što je planirao. Tako je njegova sportska karijera, iako je kratko trajala, bila veoma uspješna, što ga na osnovu postignutih rezultata svrstava u najuspješnije džudiste SFRJ-a svih vremena.
Osim u džudou Lučić je imao zapaženih rezultata i u sambou, gdje je osvojio srebranu medalju na Prvenstvu Evrope u Madridu 1974. godine. Imao je uspješane nastupe i u rvanju slobodnim stilom, pa je na Prvenstvu Evrope u Madridu osvojio 4. mjesto.
Kao što je bio uspječan sportista, tako je bio uspješan i kao sportski radnik. Dugo godina je bio član Upravnih odbora Džudo Kluba “Slavija”, Džudo Saveza Vojvodine i Jugoslavije. Prvi je džudista iz Vojvodine koji je položio za međunarodnog džudo sudiju 1991. godine u Parizu. Ušestovao je na više od 10 međunarodnih seminara za sudije, koje je kasnije prenosio na prostore SRJ i Srbije. Sudio je na više Evropskih prvenstava. Duže od 10 godina je bio Predsjednik sudijske komisije Džudo Saveza SRJ i Srbije.
Lučić je majstor džudo sporta 8. Dan, kao i nosilac Nacionalnog priznanja za postignute vrhunske sportske rezultate Republike Srbije. Nosilac je i najvećeg priznanja u oblasti fizičke kulture Vojvodine – “Spartakova nagrada”, zlatne značke SOFK- e SFRJ-a, priznanja Sportske legende od strane sportskih novinara lista “Sport”, kao i mnogo drugih diploma, zahvalnica i priznanja.
Džudo reprezentacija u Lionu 1975. godine. Stoje: Obadov, Milovanović, Lučić, Spaček, Mihailović, Jovanović, Žuvela, Bajčetić. Čuče: Vidmajer, Mijalković, Topolčink, Levičar.
Piše: Ljubomir Ljuca Nikolić
One Comment
Predrag
Slava Mosu Lucicu.